Gołąb grzywacz to ptak średniej wielkości, należący do rodziny gołębi. Jest to nasz największy gołąb, o solidnej sylwetce, większy od gołębia domowego. U ptaka dorosłego wierzch ciała i brzuch są szaro-popielate, pierś koloru różowawego; boki szyi zielonkawe, mieniące się metalicznie, z dużymi białymi plamami. Na skrzydłach ptak ten ma białe przepaski, charakterystyczne tylko dla tego gatunku gołębia, bardzo dobrze widoczne w locie. Ptaki młode mają ciemniejszą tęczówkę (u dorosłego jest żółta) oraz nie mają zielonych ani białych piór na szyi. Grzywacz to ptak leśny, choć w ostatnim czasem zaczął regularnie gniazdować także w miastach. Na wiosnę można łatwo rozpoznać jego głos godowy - chrapliwe ru-ku-kuu. Gniazdo buduje na drzewach lub na wyższych krzewach, często w świerkach i ozdobnych żywotnikach; zwykle od 3m nad ziemią; bardzo rzadko zakłada gniazda na budynkach. Gniazdo zbudowane jest z patyczków, sprawiając wrażenie niepoukładanej i delikatnej konstrukcji. Jak u wszystkich gołębi, samica składa w nim 2 białe jaja. Pisklętami opiekują się oboje rodzice. Wyprowadzają do trzech lęgów w ciągu roku. Nasz grzywacz to ptak wędrowny, natomiast populacje zachodnio-europejskie są osiadłe. U nas grzywacz przebywa od marca do października, ale coraz częściej ptaki te zimują także w naszym kraju. Największe koncentracje grzywaczy zimujących w Polsce znane są z zachodnich części kraju. Pokarm grzywacza stanowią przede wszystkim różne nasiona, a także żołędzie, które ptak ten wręcz uwielbia. Zimującym grzywaczom warto wysypywać ziarna uprawianych u nas zbóż, takich jak pszenica czy pszenżyto. Latem zadbajmy przede wszystkim o to, by nasz największy ogrodowy gołąb miał co pić.

gołąb grzywacz

Ptak wielkości gołębia, o krępej sylwetce z krótkimi nogami i długim dziobem. Oko jest umiejscowione Ubarwienie wybitnie maskujące, w odcieniach brunatnych, rdzawych i szarych ze skomplikowanym wzorem na piórach. Na skrzydłach i wierzchu szare pasy. Na wierzchu głowy czarne poprzeczne paski. Spód szaropłowy z poprzecznymi prążkami. Dziób mocny, prosty, cielisty z ciemnym końcem. Dziób może się rozchylać na końcu, co ułatwia chwytanie zdobyczy w glebie. Nietypową cechą słonki są oczy przesunięte do tyłu i wierzchu głowy, co poszerza kąt widzenia. Słonki odbywają o zmierzchu loty tokowe oblatując kilkakrotnie zajmowany teren i wydając chrapliwe głosy.

słonka

Gryzoń z podrodziny nornikowate Arvicolinae (Microtinae) Największy przedstawiciel nornikowatych. Sylwetka krępa, pysk zakrąglony, tępo zakończony. Długość ciała > 25 cm (270-346 mm), masa ciała 750-1450 g. Ogon dlugi (208-280 mm), bocznie spłaszczony, prawie nagi. Palce tylnej stopy (55-74 mm) bez błony pławnej, palce i brzeg stopy porośnięte szczeciniastymi włosami. Uszy krótkie (20-27 mm), prawie całkowicie ukryte w futrze. U samców gruczoły piżmowe w okolicy analnej. Grzbiet ciemnobrunatny, kasztanowaty, spód ciała szary, z lekko rdzawym nalotem. Ubarwienie indywidualnie i geograficznie zmienne. Długość czaszki 58-69 mm, długość żuchwy > 40 mm. Zębów 16, wzór zębowy 1006. Zęby hipsodontyczne, początkowo wykazują stały wzrost, ukorzeniają się z wiekiem. Tryb życia ziemnowodny. Zasiedla (parami lub rodzinami) brzegi wód. Gniazdo i magazyn pokarmu w norze w stromym brzegu lub na wodzie w chatce z łodyg trzcin i innych roślin wodnych (średnica chatki 60-150 cm, wysokość 80-100 cm). Pokarm: rośliny wodne, czasem mięczki, ryby, żaby, raki. Aktywność całoroczna, nocna (od zachodu słońca do świtu). Ruja III-VIII. Liczba miotów: 3-4(5). Liczba młodych w miocie: 5-9(1-14). Szkody w groblach i obwałowaniach rzek przez kopanie nor. Gatunek łowny, z okresem ochronnym poza stawami hodowlanymi.

piżmak

Lis jest najpospolitszym drapieżnikiem w naszym kraju. Tułów ma wydłużony, głowę o ostro zakończonym pysku i długich trójkątnych uszach. Kończyny ma krótkie, przednie 5-, tylne6-palcowe, opuszki stóp owłosione. Ogon (kita) jest długi i puszysty. Koniec ogona jest biały, na górnej jego stronie, 5-6 cm od nasady, znajduje się gruczoł zapachowy. Wierzch ciała jest rudawy, spód biały, uszy i dolna część kończyn czarne Zmienność ubarwienia jest bardzo duża stąd rozliczne nazwy, jak węglarz, krzyżak itp.Biotopem lisa są lasy, pola, łąki.; Ulubionym jego siedliskiem są małe lasy śródpolne. W dużych kompleksach-trzyma się raczej na obrzeżach lub w enklawach śródleśnych

lis

Na terenie naszych obwodów łowickich występują następujące gatunki zwierzyny łownej:

Długość ciała: 53-90 cm. Ptak wielkości kury o silnym dymorfizmie płciowym. Samiec jest bardzo ozdobny mając zielono połyskującą głowę, białą obrożę na szyi i rdzawo ubarwienie w łuskowany wzór. Ozdobą samca jest długi, pręgowany ogon, a na wiosną także czerwone płatki skórne po bokach głowy. Samica jest jasnobrązowa w ciemne plamy ze znacznie krótszym ogonem. Bażant jest elementem obcym w naszej awifaunie wprowadzonym w XVI wieku. Populacja jego jest ciągle podtrzymywana przez ptaki wsiedlane w celach łowieckich.

bażant

Gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Od krzyżówki pochodzą kaczki domowe. Gatunek inwazyjny. Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy. W locie ujawniają się granatowe, biało obrzeżone na górze i krawędzi skrzydła lusterka. Poza tym obie płcie mają pomarańczowe nogi. Wspólną cechą są też białe z szaro-czarnym środkiem sterówki. W szacie spoczynkowej samiec wyróżnia się jedynie żółtym dziobem i nieco rudą piersią.Samiec w szacie godowej ma zielono opalizującą głowę, odgraniczoną od reszty ciała białą obrożą. Przez cały rok ma żółty dziób z czarnym końcem oraz rudą pierś, co jest ważne przy odróżnianiu go od samicy, gdy krzyżówki są w szacie spoczynkowej. Pierś jest cała brązowa, opalizująca, grzbiet również, ale matowy. Złożone skrzydła brązowe, gdzieniegdzie nieco szare. Pokrywy nad i podogonowe czarne, przy czym na tych pierwszych para zakręconych piór. Na początku są normalne, dalej zwężają się i zawijają. Niektóre są całkowicie zawinięte, inne tylko zagięte. Białe sterówki z szarym środkiem, pomarańczowe nogi

kaczka

Szarak ma długość od 35 do 75 cm, a wysokość ok. 30 cm, a jego ogon, zwany omykiem, ma długość 8–10 cm.Waży od 3 do 6 kg.Ogon zająca jest u góry czarny, a na spodzie biały. Uszy ma dłuższe od głowy. Nogi zająca to skoki, a uszy to słuchy. Łapy ma twarde i wąskie, które są przystosowana do poruszania się po terenie twardym. Tylne nogi szarak ma dłuższe od przednich. Turzyca, czyli futro, ma szarobrązowy kolor, który upodabnia go do podłoża, w celach ochronnych. Zimą futro szaraka staje się jaśniejsze i grubsze.Głównym wrogiem zajęcy w środowisku naturalnym jest lis.Wiosną i latem szarak żywi się nadziemnymi częściami roślin, jesienią zjadają korzonki. Zimą obgryzają gałązki drzew i krzewów. Szaraki nie kopią norek, śpią w nieckach, tzw. kotlinkach. Mają słaby wzrok, ale doskonale rozpoznają ruch, nawet z dalekiej odległości. Nie boi się pływać i kiedy trzeba, to śmiało wskakuje do wody.

zając

Daniel to piękny ssak z rodziny jeleniowatych, występujący także w Polsce, zamieszkujący obszary nizinne, niezbyt gęste lasy liściaste poprzecinane łąkami i polami uprawnymi. Samiec nazywany jest bykiem, samica - łanią. Letnia szata barwy rdzawo-czerwonej jest nakrapiana białymi cętkami, posiada też ciemne wstęgi na zadzie. Zimą szata jest szarobrązowa i cętki są wyblakłe. Zdarzają się osobniki albinotyczne. Samce charakteryzują się porożem łopatowatym, które jest w pełni rozwinięte dopiero w 6 roku życia. Poroże nakładane jest każdego roku.

daniel

Sarna europejska to gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Samica jest potocznie nazywana kozą, samiec rogaczem albo kozłem, młode to koźlęta. Sarna ma smukły kształt, cienkie i wysokie nogi (cewki), jej sierść (suknia) jest ciemnobrązowa latem, a siwo-brązowa zimą, z białą lub żółtawą plamą na pośladkach (lustro). Racice sarny są małe, ostro zakończone.
Jej wysokość w kłębie wynosi ok. 75 cm, długość ciała to od 95 do 140 cm. Samiec waży około 25 kg, koza nieco mniej. Poroże samców osiąga długość 30 cm, zrzucane jest na przełomie października i listopada, nowe odrasta od kwietnia.
Ciąża u saren trwa 10 miesięcy (jeśli została zapłodniona w okresie letniej rui - występuje wtedy zjawisko ciaży utajonej, która polega na zahamowaniu rozwoju zarodka na okres około 150 dni), a 4,5 miesiąca jeśli została zapłodniona podczas zimowej rui.
Koźlęta rodzą się w maju albo w czerwcu. Samica rodzi do 3 młodych i pozostawia je w ukryciu, przychodząc do nich tylko w porach karmienia. Koźlęta pozostają z matką rok, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat.

sarna

Jeden z największych gatunków z rodziny jeleniowatych. Jelenie ubarwione są zazwyczaj jednolicie, tylko młode są cętkowane na bokach i grzbiecie. Latem brązowopłowe do rudawego, zimą szarawe, z ciemniejszym karkiem u samców. Na szyi mają dłuższe włosy tworzące rodzaj grzywy zachodzącej na kłąb. Jeleń szlachetny występujący w Polsce może osiągać 2,5 m długości i wysokość w kłębie do 1,5 m. Ogon dochodzi do 15 cm długości. Masa ciała dużego jelenia dochodzi do 350 kg (maksymalnie 497 kg). Masa spotykanych w Polsce jeleni waha się w granicach 150-160 kg, przy czym największe rozmiary osiągają osobniki około ósmego roku życia (średnio: samce 224 kg, samice 132 kg) Najlepszą kondycję wykazują jelenie w wieku 5-10 lat. Ciężar zależny jest od obszaru występowania i dostępności pokarmu

jeleń

Dzik to duży ssak o krępej budowie, z silnie rozwiniętą przednią częścią ciała i wyraźnie niższym zadem. Największe osobniki osiągają do 2m długości. Na krótkiej i grubej szyi osadzony jest łeb, który ma kształt klina. Ma małą mózgoczaszkę i dużą trzewioczaszkę. Część przedoczna wyciągnięta w długi ryj. Przednią krawędź ryja tworzy chrzęstna płytka nosowo-wargowa, zwana przez myśliwych tabakierą. Ma wysoko osadzone, trójkątne, silnie owłosione, stojące uszy, zwane słuchami. Oczy dzika nazywane są świecami, są małe, brązowe i położone wysoko. Ma czteropalczaste nogi - biegi, które są bardzo silne. Na końcu długiego ogona jest pęk włosów - chwost. Skóra dzika jest koloru czarnego, pokryta jest twardą, elastyczną szczeciną i gęstych włosów. Latem ubarwienie dzika jest ciemniejsze. U dzików występuje dymorfizm płciowy, samiec - odyniec, jest większy i kiedy jest starszy bardzo rosną mu górne kły - fajki. Dolne kły - szable, krzyżują się z fajkami.

dzik

Zwierzyna

łowna